Zo tegen het einde van de reis wordt het tijd om jullie deelgenoot te maken van wat wij zijn gaan noemen: "part of the experience". Hierbij de eerste.

De avond begint zoals ie eigenlijk altijd begint, met diner dit keer in de Lamanai Outpost Lodge. Na afloop loop ik in het donker met mijn headlight op naar mijn cabana. Deur open, licht aan. Alles zoals altijd eigenlijk. Doorgelopen om mijn bedlamp aan te doen. Ik kijk naar beneden. Hm, geloof dat daar iets zat wat er voor het diner nog niet zat. Even de zaklamp erbij, want de lichten in de cabana verlichten niet echt veel, zit er meer voor de sfeer. Hm, dat lijkt wel een schorpioen. Zal ie het nog doen? Ff een stuk blad pakken en porren. Hm, ja hij doet het nog.

Ok, ik ben alleen in de cabana, dus wat doe ik? Ik loop natuurlijk naar de buren en vraag om hulp. Melle bedankt alleen voor de eer (er zijn grenzen aan opofferingsgezindheid, Melle). Dan maar naar de receptie, vragen of daar iemand me kan helpen. Daar zitten 2 receptionistes, die mij vragen of ze me kunnen helpen. “Yes, I need rescueing. I have a scorpion in my room. Who can help me?” Er werd door 2 paar vingers heel daadkrachtig naar de jongen, die naast me staat, gewezen. Eduardo! Hij wordt mijn redding. Hij heeft ons overdag al het een en ander over de fauna verteld en weet daarbij ook nog het een en ander over sterren (die aan de hemel staan).

Ok, terug in de cabana hoop ik alleen maar dat het kreng nog op dezelfde plaats zit, anders ben ik bang dat ik om 20.00u 's avonds nog om een andere kamer ga vragen. Het geluk is met mij, hij/zij zit nog doodstil op dezelfde plaats onder het plankje aan het hoofdeinde van mijn bed. Eduardo had onderweg al een flinke tak afgebroken, die hij nu gebruikt om de staart waar de angel zit tegen de grond te duwen. Toen bleef het beestje niet meer stil zitten en begon met zijn/haar scharen in het rond te zwaaien. Het probleem dat Eduardo had is dat hij niet genoeg staart over had om het zonder schade vast te pakken. Met wat kunst en vliegwerk had ie hem uiteindelijk toch nog snel en zonder gestoken te worden, te pakken. Ik was erg blij met Eduardo. My hero!!!

N.b. – Schorpioen was maar gemiddeld giftig. Mocht je door dit type gestoken worden, krijg je alleen een verdoofde tong, daarna gevolgd door ziek, zwak, misselijk enz. En na 15 tot 20 uur gaat het weer beter met je. Dit alles werd mij de volgende morgen door Melle meegedeeld. Ik kreeg niet echt antwoord op die vraag toen ik hem aan Eduardo stelde.

N.b. 2 – De volgende morgen op de dag van vertrek zag ik weer een schorpioen bij mijn cabana onder het palmendak verdwijnen. Heb meteen Eduardo maar ingelicht, mocht er weer een andere blonde dame redding nodig hebben...