Eerste stenen...
Door: Joyce
Blijf op de hoogte en volg Melle
02 Februari 2010 | Mexico, Valladolid
We zijn de dag op tijd begonnen nadat we ook op tijd naar bed zijn gegaan om bij te komen van de 11 uur durende vlucht naar Cancun. Melle en Joke reageerde niet op mijn kloppen op de deur, wat mij deed concluderen dat ze me na 1 dag al zat waren of waarschijnlijker dat ze al beneden in de lobby aan de koffie zaten. Tweede conclusie was de juiste. Nadat iedereen de koffie en thee achterover had geslagen, konden we de reis door Yucatan gaan beginnen. Ontbijt was niet inbegrepen, waardoor we op zoek moesten naar een 7Eleven of OXXO. De 7Eleven voldeed aan alle eisen. De koffie is voor herhaling vatbaar.
Daarna de weg vervolgt tot een klein dorpje, waar we de auto aan de kant hebben gezet om wat te drinken en eten te nuttigen. De kosten rezen ook deze keer weer de pan uit. Na de verschillende Mexicaanse Intratuins te hebben gepasseerd, moesten we beslissen of we gelijk door zouden rijden naar Ek Balam of eerst te gaan lunchen in Valladolid en dan naar Ek Balam. Na een democratische stemming zijn we eerst gaan lunchen en daarna naar Ek Balam gereden. De Lonely Planet raadde het restaurant van het hotel aan als beste wat Valladolid te bieden heeft; ze hebben niet gelogen. De spaghetti Carbonara en de Plato Typico waren om je vingers bij af te likken. De omgeving (een sfeervolle hacienda) heeft daarbij een flink handje geholpen.
Zoals gezegd, de ergste hitte ontlopen, zijn we daarna naar onze eerste opgraving van deze vakantie gegaan. Met de drukte viel het allerzins mee. Joke heeft een oudere Amerikaanse moeten verjagen, die zich ondanks de touwen daar toch achter bevond; die hangen daar toch niet voor niks. Verder hebben we ons weer verbaasd over de klunzige manier van een pyramide afdalen. Vooral de door andere gekozen schoeisels en excuses voor de gezozen schoeisels gaf weer veel reden tot hilariteit. Je kan het wel aan de Amerikanen overlaten om de “laughing stock” van de wereld te zijn. Opgraving was verder klein maar fijn om mee te beginnen. Marie Louise is in een half jaar tijd ouder en wijzer geworden en is zonder morren beneden gebleven, terwijl wij de pyramide van 50m hoog beklommen hebben. Hoera.......
Nu onder het genot van een Sol biertje schrijf ik dit verslag met uitzicht op het zwembad vanuit een prachtig spiksplinternieuwe hacienda. Als de rest van de hotels deze standaard aanhouden, hoor je mij niet klagen.
Hasta luego!
Daarna de weg vervolgt tot een klein dorpje, waar we de auto aan de kant hebben gezet om wat te drinken en eten te nuttigen. De kosten rezen ook deze keer weer de pan uit. Na de verschillende Mexicaanse Intratuins te hebben gepasseerd, moesten we beslissen of we gelijk door zouden rijden naar Ek Balam of eerst te gaan lunchen in Valladolid en dan naar Ek Balam. Na een democratische stemming zijn we eerst gaan lunchen en daarna naar Ek Balam gereden. De Lonely Planet raadde het restaurant van het hotel aan als beste wat Valladolid te bieden heeft; ze hebben niet gelogen. De spaghetti Carbonara en de Plato Typico waren om je vingers bij af te likken. De omgeving (een sfeervolle hacienda) heeft daarbij een flink handje geholpen.
Zoals gezegd, de ergste hitte ontlopen, zijn we daarna naar onze eerste opgraving van deze vakantie gegaan. Met de drukte viel het allerzins mee. Joke heeft een oudere Amerikaanse moeten verjagen, die zich ondanks de touwen daar toch achter bevond; die hangen daar toch niet voor niks. Verder hebben we ons weer verbaasd over de klunzige manier van een pyramide afdalen. Vooral de door andere gekozen schoeisels en excuses voor de gezozen schoeisels gaf weer veel reden tot hilariteit. Je kan het wel aan de Amerikanen overlaten om de “laughing stock” van de wereld te zijn. Opgraving was verder klein maar fijn om mee te beginnen. Marie Louise is in een half jaar tijd ouder en wijzer geworden en is zonder morren beneden gebleven, terwijl wij de pyramide van 50m hoog beklommen hebben. Hoera.......
Nu onder het genot van een Sol biertje schrijf ik dit verslag met uitzicht op het zwembad vanuit een prachtig spiksplinternieuwe hacienda. Als de rest van de hotels deze standaard aanhouden, hoor je mij niet klagen.
Hasta luego!
-
02 Februari 2010 - 08:43
Ma:
Ik zou haast jaloers worden op de temperaturen daar Het sneeuwt hier behoorlijk en de sneeuwschuivers rijden af en aan .Gisteren 30 km file voor de ketelbrug de vrachtwagens konden niet omhoog komen spiegelglad . Maar goed hier binnen is het warm . genieten jullie maar van het lekker warme weer en alles wat je ziet .Liefs Ma -
02 Februari 2010 - 10:50
Leon En Melissa:
leuk om te lezen dat het weer niet tegenvalt allemaal. Joke en Melle, jullie zijn echt op het juiste moment gevlucht: het weekend is zonder problemen verlopen maar maandag was één en al noodprocedure. Zelf Ad kwam persoonlijk vragen wat er aan de hand was. Was ik nou toch maar in jullie tas gekropen. -
02 Februari 2010 - 18:08
Rianne:
De wijsheid komt dus inderdaad met de jaren Marie-Louise...
En Melle en Joke zonder koffie, dat kan ook niet, dus Joyce ik kan me goed voorstellen dat ze al aan de koffie zaten. Dat is precies wat ik zo dadelijk ook ga doen.
De katten en ik vermaken ons trouwens uitstekend. Ze worden alleen wat eigenwijzer met de jaren (in plaats van wijzer) volgens mij. Ze kijken me regelmatig aan alsof ze willen zeggen "waar bemoei jij je mee, wij doen toch lekker wat we zelf willen", bijvoorbeeld als ze nog in de kamer zijn en ik de deur uit moet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
