San Cristobal de las Casas & topes

Wat hebben een plaats en een voor jullie onbekend woord met elkaar te maken? Dat is een goede vraag en die zal beantwoord worden.

Maar eerst een woordje over San Cristobal de las Casas (SCdlC). Als je ontsnapte hippies uit de jaren zestig zoekt moet je hier zijn. SCdlC is een schattig klein stadje midden in de bergen. Je komt er door vier uur links en rechts te sturen, zo bochtig is de weg. Gelukkig was het laatste stuk cuota (tolweg) dus dat schoot weer lekker op.

Meteen als je de eerste keer door de stad loopt, valt een mengeling van eigenlijk vier culturen je op. In volstrekt willekeurige volgorde vind je hier Indianen, Mestizos (de bovenlaag van de Mexicaanse bevolking die afstammelingen zijn van de Spaanse veroveraars), Hippies (die hier vijftig jaar geleden zijn blijven hangen maar ook recenter hier hun rugzak hebben neergezet) en toeristen. Dit alles levert een kleurrijk straatbeeld op. De Indianen proberen je van alles en nog wat te verkopen, de Hippies soms ook maar zijn gewoon vaag, de mestizos werken en de toeristen, tja die moet je vooral negeren. Maar SCdlC is een leuke plaats om een dagje doorheen te lopen.

Dan de topes. Topes zijn – met een mooie omschrijving – snelheidsbeperkende maatregelen. Denk bij ons aan de verkeersdrempels. Maar hier hebben ze er een kunst van gemaakt en zijn ze gewoon vervelend. Kan je in Nederland vaak met een gerust hart nog met een gangetje over een drempel rijden. Probeer dat niet met een tope! Daar rol je tegen aan en overheen. Als je dat namelijk niet doet, zit je of met de bodem op de tope of met je hoofd tegen het dak, of beide!

Maar er zijn verschillende soorten topes, die allemaal hun eigen aanpak vergen. Ten eerste de klassieke tope. Zo'n meter breed en niet al te hoog. Hier kun je nog me een hele lage snelheid over heen rollen. Dan de “nasty bastards”. Dit zijn hele smalle en wat hogere topes. Deze moet je rollend nemen, stapvoets is al te snel. Dan zijn er de “vibradores”. Dit zijn korte, niet al te hoge ribbels in het wegdek. Meestal een stuk of vier achter elkaar. Bij deze wordt je even kort door elkaar geschud. Dan heb je de “wannabe” topes. Dit zijn of erg lage topes of topes die al finaal het wegdek in zijn gereden. Ook kom je regelmatig de omgekeerde tope tegen. Dit zijn eigenlijk gewoon geulen in het wegdek maar ze werken net zo goed snelheidsbeperkend. En als laatste hebben we de wegwakken. U kent de ijswakken, dan snapt u waarschijnlijk wel wat wegwakken zijn. Levensgevaarlijk. Zijn ze eigenlijk allemaal, als je er niet met je koppie bijblijft.

Waarom zijn ze vervelend? Nu allereerst moet je ze zien. Vaak staat er een bordje kort van te voren en bij de tope nog een. Maar net zo vaak ook niet. Je moet dus continue alert blijven. En dat geldt eigenlijk voor iedereen in de auto. Waar vind je ze? Nou, overal waar de Mexicanen maar denken dat er niet te hard gereden mag worden. Dat is dus in dorpen, bij scholen, bij plaatsen waar voetgangers over kunnen steken en verder eigenlijk overal waar ze het maar nodig vinden, en dat is vaak. Gisteren zijn we van SCdlC naar Palenque gereden in een uur of zes (200 km) en onze schatting is dat we zo'n 200 topes zijn tegen gekomen. Dat is dus 200 keer remmen tot bijna stilstand en weer optrekken.

Hebben topes ook voordelen? Nou we hebben er nog maar één kunnen vinden. Ze zijn handig als er geen tegengesteld verkeer is en je wilt een vrachtwagen inhalen. Dan kun je even op de linkerbaan over de tope en inhalen. Dit werd gisteren trouwens niet altijd gewaardeerd, maar ach, cuando en Mexico, hace como los mexicanos!

Eigenlijk is er nog wel een tweede voordeel te noemen. Je kunt er een leuk spelletje van maken. Als je er een mist, dus de bodem of het dak wordt geraakt, krijg je een strafpunt. Deze kun je weer teniet doen door op tijd “tope” te roepen voor een die de chauffeur niet had gezien. De teller staat op drie voor Joyce, twee voor Joke en één voor Melle. Dat laatste is puur toeval (Melle rijdt graag cuotas, daar komen ze niet voor :-)).

Hasta luego!

Joke, Joyce & Melle