Weer thuis

Na twee weken Jordanië zijn we afgelopen dinsdag weer in Nederland aangekomen. Met deze weblog willen we jullie wat uitgebreider verhalen van onze route.

We zijn begonnen in Amman. Op zich is in deze stad niet veel te zien of te beleven. Er zijn twee belangrijke opgravingen: de Citadel en het Romeinse theater. Deze zijn de moeite waard om te bekijken. Het gebruik van een taxi is wel aan te raden omdat Amman op een aantal heuvels ligt. Als je dus niet al op dag 1 met klapkuiten wilt lopen maak je dus (net als wij) gebruik van een van de vele en goedkope taxi's.

Daarna verlieten we Amman met een huurauto om lekker zelf door het land te crossen (de route en de hotels hadden we van te voren vastgelegd). We zagen wat op tegen het verlaten van de stad. Dit viel gelukkig mee, ook mede dank zij de hulp van de receptionist van het hotel. Vanuit Amman zijn we via de zogenaamde woestijnkastelenroute (leuk woord voor scrabble) naar Jerash gereden. We moesten wel even moeten opletten dat we op tijd omkeerden omdat we anders in Irak waren aangekomen, alhoewel, het is nog een kilometer of 220 rijden voordat je bij de grens bent. De route is eentonig maar ook leuk. Woestijn van met name rotsen met opeens een oud vroeg Islamitisch “kasteel”. Na wat gezoek en gevraag kwamen we 's avonds in het donker in ons hotel aan.

Hiervandaan bezochten we de oude Romeinse stad Jerash. We hadden een beetje uitgeslapen dus we hadden de opgraving niet voor ons alleen, maar als je een beetje van de gebaande paden afloopt, kom je nog maar een paar andere toeristen / reizigers tegen. Omdat we 's middags toch niets anders te doen hadden zijn we vanuit Jerash doorgereden naar het kasteel van Ajlun uit het einde van de 12e eeuw. Een mooi kasteel waar je rijdend door een mooi groen landschap komt.

Vanuit Jerash reden we naar Madaba. Deze stad is vooral bekend van de kerken met schitterende mozaïeken. En daar zijn er veel van. Tot op een kleine heuvel toe waar eigenlijk alleen mensen met een eigen auto komen. De bussen rijden er met een grote vaart langs. En dat is jammer. Ook de berg Nebo (Mozes zou hier begraven liggen) ligt vlakbij, van waar je bij mooi weer naar Israël kunt kijken. Toen wij er waren konden we amper de Dode Zee zien, dus dat was jammer. Ook de kerk konden we niet bezoeken omdat ze aan het renoveren of bouwen waren. Gelukkig hadden ze wat mozaïeken in een tent tentoongesteld.

Via de Dode Zee weg reden we vervolgens naar het zuiden om linksaf (naar het Oosten dus) de bergen in te gaan. Daar hadden we namelijk twee nachten in een ecolodge in het verschiet. En deze lodge ligt zo afgelegen dat je de laatste 8 km met een 4WD opgehaald moet worden. Op zich maakt dit al dat het bijzonder is. Ook verdienen de lokale Bedoeïenen hier geld mee. Verder is de eco-lodge zo eco dat alles verlicht wordt met kaarsjes. Alleen in de badkamer is een elektrisch licht maar nergens stopcontacten. Vanaf het dakterras hebben we liggend naar de sterren gekeken. De volgende dag hebben we een korte hike gemaakt naar het begin van een canyon. Een erg leuke wandeling langs en door een rivierbedding waar nog wat water in stond.

Dat beetje water was de volgende dag wat meer geworden door een nachtelijke hoosbui. Hierdoor konden we pas later vertrekken dan gepland omdat de rivier te breed was geworden. Maar na een half uurtje wachten was er toch een mogelijkheid. De chauffeur dook na wat kijken en nadenken het water in met een “Insha'Alla”. Eigenlijk betekent dit “bij Gods wil” maar op dat moment kwam het over als “één, twee, drie, in Gods naam”. En we zijn er dan ook door gekomen.

Hiervandaan reden we over een binnenweg die op sommige punten nog net begaanbaar was voor een gewone auto naar Petra (Wadi Mousa). Deze weg gaat echt dwars door de bergen en dat levert dan ook mooie vergezichten op. En ook dat hebben we overleefd.

De volgende dagen hebben we Petra van voor naar achteren, van links naar rechts en niet in de laatste plaats van beneden naar boven (en weer terug) bekeken. Echt om elke hoek zijn er mooie façades te zien waarvan de Khazneh (de Schatkamer, The Treasury) natuurlijk de bekendste is. Deze hebben we dan ook zes keer gezien omdat hij aan het einde van de enige officiële toegangsweg ligt. Wij schatten in dat we in deze drie dagen een kilometer of 40 hebben rondgelopen. Dat lijkt veel maar als je beseft dat de afstand tussen de ingang en het centrum van de oude stad al een kilometer of drie is (wat we dus zes keer hebben gelopen), het verloop over deze afstand ongeveer 163 meter is en het naar de uitgang heuvel op is, wordt het een pittige wandeling terug als je al moe bent! Verder is het continue omhoog en omlaag. Drie dagen heb je echt nodig om de belangrijkste dingen te bekijken. En het verdient ook zeker de aanbeveling om vroeg op pad te gaan. Ten eerste ben je voor de warmte al een aardig eind op weg en ten tweede ben je ook voor de grote menigten uit. Op onze laatste dag werd er een cruiseschip losgelaten, het hoogste groepsnummer dat we hebben gezien (ze hebben allemaal een stickertje) was 22!!

Na Petra reden we naar de Wadi Rum. Na het sterretjes kijken sliepen we in een eenvoudige tent met genoeg dekens om de kou weg te houden. De volgende dag hebben we een mooi tocht per jeep gemaakt door deze woestijn. Het loont zeker de moeite om te boeken bij een kleine lokale onderneming. Hierdoor overnacht je echt in de woestijn (het beschermde gebied van de Wadi Rum) en niet er net buiten met nog honderd(en) anderen.

Het verschil tussen de Wadi Rum en Aqaba kon niet groter zijn. Wij hadden één van de meest luxe hotels van Aqaba geboekt. En het was dan ook af. In Aqaba moest natuurlijk gedoken worden wat ik dan ook heb gedaan. Mooi, redelijk ongerept koraal (het deed een beetje denken aan Bonaire) met opmerkelijke zaken: een wrak en een tank.

Vanuit Aqaba reden we langs de Dode Zee terug naar Amman waar we zelfs ons hotel terug hebben gevonden zonder al te veel zoekwerk.

Samengevat is Jordanië de moeite waard om het met een bezoek te vereren, er is heel veel moois te zien. We weten natuurlijk niet wat de toekomst gaat brengen, maar Jordanië is rustig en we hebben dan ook niets gemerkt van de onrust in de rest van de Arabische wereld. En Jordanië met een huurauto is goed te doen, zorg wel voor een goede wegenkaart! Het land is betrekkelijke eenvoudig te overzien. Eigenlijk zijn er maar een paar grote wegen waar je gebruik van maakt (met zo nu en dan een “sluiproute”.

Verder is de bevolking vriendelijk, gastvrij en behulpzaam. Als je de weg vraagt of even staat te zoeken, helpen ze je. Als ze zelf geen Engels spreken, halen ze er iemand bij die dat wel doet. Als het een beetje moeilijker is, zeggen ze rijdt maar achter me aan, etc. We hebben thee gedronken met beheerders van opgravingen, politieagenten en bedoeïenen. Iedereen heeft altijd (zo lijkt het) mierzoete thee klaar staan. Op een kleine uitzondering na (Petra, maar daar komen heel veel toeristen) wordt je nergens lastig gevallen door verkopers of dergelijke. En als ze al wat vragen en je zegt nee, dan dringen ze bijna nooit verder aan: nee is nee en dat begrijpen ze.

Tot slot een samenvatting in cijfers:
1.415 kilometer gereden; 1.323 foto's gemaakt en 4 uur en 41 minuten film geschoten. Verder veel geld uitgegeven, Jordanië is niet goedkoop, wel is het makkelijk rekenen (1:1). De toegangsprijzen zijn over het algemeen aan de lage kant. Meestal rond 1 á 2 JD (Jordaanse Dinar) maar Petra was een uitschieter: 60 JD p.p. voor drie dagen!

Wij zeggen: DOEN!

Ma'a salaam

Joke & Melle